అనగనగా ఓ రాజు ఉండేవాడు. అతను మొండివాడు, పెద్ద వెర్రివెంగళప్ప కూడా. ఒక రోజున, అతను గుర్రం పైన సవారీ చేస్తుండగా ఒక పెద్ద చెరువు అడ్డం వచ్చింది. మొండి రాజుకి కోపం వచ్చి,"చెరువూ! ప్రక్కకి జరుగు!" అని ఆజ్ఞాపించాడు. కానీ చెరువు ఒక్క అంగుళం కూడా ప్రక్కకు జరగలేదు.

"జరగమన్నానా!? ఎందుకు జరగవు? నా మాటనే కాదంటావా? ఎన్ని గుండెలు నీకు?! నేనెవరనుకుంటున్నావు?" అని మొండిరాజు రకరకాలుగా కళ్ళెర్రజేసి, ముఖం జేవురించుకొని చూశాడు. ఎంత సేపు తిడుతూ కూర్చున్నా చెరువు కదల్లేదు, మెదల్లేదు. చివరికి మొండి రాజుకు విసుగు పుట్టి, తటాలున వెనక్కి తిరిగి కోటకి వెళ్ళిపోయాడు.

కోట చేరిన వెంటనే అతను భటులను పిలిచి, "రేపు తెల్లవారేలోపుగా దక్షిణం వైపున ఉండే ఆ చెరువుని తూర్పు వైపుకి జరపండి.

ఎందుకు జరగదో చూస్తాను- నేనెవరనుకుంటున్నది?" అని అరిచాడు.

"ఇదెక్కడి గొడవరా, బాబూ " అనుకొని భటులంతా పోయి చెరువు దగ్గర నిలబడి, "తల్లీ, ఇదెక్కడి కష్టం వచ్చిపడింది. నిన్ను ప్రక్కకి జరపాలట! ఎంత పనో మా రాజుకి ఏం తెలుసు? చేసేవాళ్లకి తెలుస్తుంది కష్టం" అని రకరకాలుగా బాధ పడ్డారు.

కొంచెం సేపటికి చూస్తే ఆశ్చర్యం, ఆ చెరువు ప్రక్కకు జరిగిపోయింది! భటులందరికీ తల తిరిగినట్లయింది. వాళ్ళు చెరువుతల్లికి రకరకాలుగా మొక్కుకొని, "తల్లీ! నువ్వు మా మాట విన్నావు. నిజమైన దేవతవు తల్లీ, నిన్ను కాదనే మా రాజుకి కళ్ళు తెరిపించు చాలు" అని వెనక్కి పోయి, "పని చేసేశాం మహారాజా!" అని రాజుగారికి మనవి చేసుకున్నారు.

మొండి రాజుకి తన మాట నెగ్గించుకున్నందుకు చాలా సంతోషం వేసింది. హాయిగా గుర్రం పైన సవారీ చేస్తూ చెరువు గట్టు వెంబడి పోయాడు. అతను పోతూ ఉంటే, చెరువు అతని వెంబడి తిరగటం మొదలు పెట్టింది. అయితే మొండిరాజు, గమనించనేలేదు.

చివరికి అతను అట్లా తిరుగుతూ‌ తిరుగుతూ సాయంత్రానికల్లా అలసిపోయాడు, దారి తప్పాననుకున్నాడు. అతను ఎటు వెళ్ళినా, మరి, చెరువే అడ్డం వస్తున్నది!

మెల్లగా చీకటి పడింది. రాజుకి కోటని చేరే మార్గం దొరకలేదు. ఆకలేస్తున్నది. "ఎటో ఒకవైపుకు వెళ్దాం, ఏదో‌ఒక ఊరు దొరక్కపోదు" అని పోబోయాడు, కానీ ఇంకా దారి తప్పిపోయాడు. అలవాటు లేని ప్రాణం కదా, ఇంత సేపు ఏమీ తినకుండా ఉండేసరికి, ఆగలేకపోయాడు- "అవును, నేను చెరువు దగ్గర ఉన్నాను కదా, దాహం వేస్తున్నది, నీళ్లు త్రాగుతాను" అని చెరువు దగ్గరకి వెళ్ళి నీళ్లు త్రాగబోయాడు- కానీ చెరువు అతనినుండి దూరంగా వెళ్ళిపోయింది! మళ్ళీ ప్రయత్నించాడు, చెరువు మళ్ళీ దూరంగా జరిగింది! చివరికి జలదేవత ప్రత్యక్షమయింది చెరువు నీళ్ళలో- "నా నీళ్లని తాకే ధైర్యం ఎక్కడ నుండి వచ్చింది నీకు?" అని కోపంగా అన్నది- "ఈ రోజే కదా నన్ను దారిమళ్ళించావు? మరి ఇప్పుడు ఎందుకు వచ్చావు, నీళ్ళు కావాలని, నాదగ్గరికి?" ఇది అంటూ ఆవిడ చెరువుతో సహా మాయమయిపోయింది!

మొండిరాజుకు చెమటలు పట్టేసాయి. దాహంతో నాలుక పిడచుగట్టుక పోయింది. 'మరణిస్తానేమో' అని భయంతో అరవడం మొదలుపెట్టాడు.

అప్పుడే, ఎవరో అతని మొఖంమీద నీళ్ళు చిలకరించారు. "మహా ప్రభూ, తమరికి ఏమీ కాలేదు గద! ఇప్పుడు ఎలాగ ఉంది, తమరి ఆరోగ్యం?!" అని ఆతృతగా అడుగుతున్నదొక గొంతు. 'చెరువు మాయమైంది-నీళ్ళు ఇవ్వదట నాకు' గొణుగుతున్నాడు రాజు. "చెరువుకు ఏమీ కాలేదు ప్రభూ! బాగానే ఉంది చూడండి" చెబుతున్నదొక గొంతు. నెమ్మదిగా రాజుకి స్పృహ వచ్చింది. ఎదురుగా రాజభటుల బృందం ఒకటి నిలబడి ఉన్నది. రాజు పైకి లేచి, త్వరత్వరగా చెరువు దగ్గరికి వెళ్ళి చూశాడు. చెరువు ఎప్పటిలాగానే ప్రశాంతంగా ఉన్నది!

ఆకలిదప్పుల కారణంగా తను గొప్ప భ్రాంతికి లోనైనాడని గ్రహించాడు మొండి రాజు. అయితేనేమి, అతనిలో పెద్ద మార్పే వచ్చింది: అందరితోటీ మంచిగా ప్రవర్తించడం మొదలుపెట్టాడతను.